Wim Bluemers

Wim-Bluemers.jpgOp 9 december 1942 worden in Reurle bie huusslachter Frans Bluemers en Lies Bluemers-Westhoff ’t viefde kind geboren. ’t Was ’n jungske en zee neumen um Wim. Wim is no oet de tied ekommene. Den trop zol zich later nog uutbreiden tot elf kinder. In zonnen trop greui ie zo met de soeze met tot den tied kwam dat Wimken de grote schole deurlopen hadde en geerne illustrator worden wol.
“Zo, mien jungsken, wol ie dat?” zei vader. “Dan kön ie mooi veur schilder leren, daor leer ie ok tekenen.”
Wim ging naor de LTS. Nao twee jaor had e zien diploma en ’t lek um wal um deur te leren veur vakleraar. Maor andermaol ging dat neet deur. “Ik heb vieftien joar veur o e-arbeid, noe mag ie veur mie beginnen”, was ’t antwaord van vader. Zelfs den directeur van de schole kon der niks an praoten. Zo worden ik dan ‘huis- en decoratieschilder’, maor wal ene met gruwelijk völle leefde veur zien vak.
To-k negenentwintig jaor wazze en een gezin hadde met dree kinder, sloog ’t noodlot to. Nao ne hernia-operatie, dree jaor eerder, worden ik af ekeurd. Daornao he-k jaoren op ne sociale warkplaatse ewarkt, tot in 1986 ok dat neet meer gink. Um toch wat te done te hebben, bun-k verhaaltjes en gedichten in dialect gaon schrieven. En dee he-k es ’n maol an Henk Krosenbrink laoten zeen. Resultaat was dat ter ne gedichten- en ne verhalenbundel bunt uut egeven. Tegenwoordig schrief ik ok nog, maak ’n dialectprogramma bie ‘Achterhoek FM’ en vermaak mie as verhalenverteller.

Op 9 december 1942 werd in Ruurlo bij huisslachter Frans Bluemers en Lies Bluemers-Westhoff het vijfde kind geboren. Het was een jongetje en ze noemden hem Wim. Wim is inmiddels overleden. Het gezin zou zich later nog uitbreiden tot elf kinderen. In zo’n groot gezin groei je ongemerkt op. Totdat de tijd kwam dat Wim de grote school doorlopen had en te kennen gaf dat hij graag illustrator wilde worden.
“Zo, jongen, wilde jij dat graag?” zei vader. “Dan kun je mooi naar de ambachtsschool om voor schilder te leren, daar krijg je ook tekenen.”
Wim ging naar de LTS. Na twee jaar had hij zijn diploma en wilde hij graag doorleren om vakleraar te worden. Opnieuw zette vader een streep door de rekening. “Ik heb vijftien jaar voor jou gewerkt, nu mag je voor mij beginnen.” Zelfs de schooldirecteur kon er niet tegen praten. Zo werd ik dus huis- en decoratieschilder, maar wel één met heel veel liefde voor zijn vak.
Toen ik negenentwintig was, en een gezin met drie kinderen had, sloeg het noodlot toe. Na een hernia-operatie drie jaar eerder werd ik afgekeurd. Daarna heb ik nog tot 1986 op een sociale werkplaats gewerkt, tot ook dat niet meer ging. Om toch iets om handen te hebben ben ik dialectverhalen en –gedichten gaan schrijven. En die heb ik eens aan Henk Krosenbrink laten zien. Resultaat was dat er een gedichten- en een verhalenbundel zijn uitgegeven. Tegenwoordig schrijf ik nog steeds, maak een dialectprogramma bij ‘Achterhoek FM’ en vermaak me als verhalenverteller.

Am 9. Dezember 1942 wurde bei Frans Bluemers und Lies Bluemers geb. Westhoff das fünfte Kind geboren. Es war ein Junge und man nannte ihn Wim. Wim ist mittelerweile verstorben. Die Familie vergrößerte sich später auf elf Kinder. In so einer Großfamilie wächst man unbemerkt auf. Bis die Zeit kam, daß Wim die Volksschule durchlaufen hatte und zu erkennen gab, er möchte gerne Illustrator werden. “So, mein Junge, möchtest du das gerne?” sagte der Vater. “Dann gehst du schön in die Berufsschule und lernst für Maler und Anstreicher, da lernst du dann auch zeichnen.” Wim ging in die Berufsschule. Nach zwei Jahren hatte er sein Diplom und möchte gerne weiterlernen um Fachlehrer zu werden. Von neuem wurden seine Pläne vom Vater umgestoßen. “Ich habe fünfzehn Jahre für dich gearbeitet, jetzt darfst du für mich anfangen.” Sogar der Schulleiter konnte da nichts machen. So wurde ich also Haus- und Dekorationsmaler, aber wohl einer mit sehr viel Liebe fürs Fach.
Als ich neunundzwanzig Jahre alt war, und eine Familie mit drei Kindern hatte, schlug das Schicksal zu. Nach einer Bandscheibenoperation drei Jahre früher wurde ich arbeitsunfähig erklärt. Dann habe ich noch bis 1986 auf einer beschützenden Werkstätte gearbeitet, bis auch das nicht mehr ging. Um doch eine Beschäftigung zu haben, habe ich angefangen Mundartgeschichten und –Gedichte zu schreiben. Die habe ich dann mal Henk Krosenbrink gezeigt. Das Ergebnis war, daß ein Gedichtband und ein Band mit Geschichten herausgegeben wurden. Heute schreibe ich noch immer, mache ein Mundartprogramm im ‘Achterhoek FM’ und amüsiere Leute mit dem Erzählen von Mundartgeschichten.

Klik hier veur een verhaal van Wim