Henk Graaskamp

Onzen Wim

Daor zit e dan! Een heupken ellende. Naost ‘m zienen bromscooter. Kreunend, strompelend, rond het verkreukelde snelheidsmonster……. onzen Wim, kleinen opdonder.
Ogen nat van tröne, streelt wat er nog is, van zienen trots en glorie.
Effen trugge sneeien ze ‘m in de bochte. De rotzakken van ne straote wieterop. Oei, wat dut zonne schaafwonde zaer! Oet zienen neuze dröppelt blood. Driftig met zienen zakdoek in de waer. In zienen broekzak zien mobieltjen. Gelukkig…tik tik tik: “Ja met Wim. Ze hebt mien te pakken…van de weg gereden. Mienen scooter is kapot. Ik kan amper nog lopen. Kom mien helpen. Ik heb oew neudig man! Wat zeg iej? Kranten bezorgen? Kunt die olde knarren neet efkes wachten op eure krante?”
Mistreustig zakt e naost zienen brommer.
Naodenken!!…Wie kan e dan nog vraogen? Ziene olde schooljuf? Ja, die was zo gek met ‘m.
Streek ‘m vake aover zienen kuif: ”Dag Wim, hoe gaat het?” En biej het afscheid van de schole: “Je mag me altijd bellen bij problemen.”
Tik tik tik met zien mobieltjen…..: “Ja met Wim, weet u nog? Ja, ja, van school… O, juf, ik heb nu toch zo’n pech…mijn bromscooter, zelf verdiend bij de super, helemaal in de kreukels.
‘k Ben aangereden door rotzakken. Ja, een bloedneus en een kapotte knie. Komt u me asteblief helpen juf?”
Luustert stil, drukt dan oet en foetert: “De auto kapot, staat bij de garage? Shit en nog eens shit!!”
Treurig strompelt hee rond. Den zakdoek met dröppels blood vermengt zich met tröne. Dan stopt een klein autootje.
Een mevrouwtje kump er oet gekrummeld, old en moeilijk lopend.
Wim in zichzelf: ”O jao, dat is mevrouw…? Dinges…hoe heet ze ook waer? In zonnen kleinen kneuzen auto, zo’n Smart. Mag maor vaertig kilometer. Zienen brommer löp harder….”
Ze kump de straote aover ehobbeld. Gelukkig hef ze zalve en pleister in euren auto. Ze draeit zich umme en stök ne hand op tegen buurman-aannemmer, dén met zienen anhanger achter den auto net weg wil.
Ze wis naor de kapotte scheurmachien en zegt: ”Herman, zet dat rotding op je anhanger en breng hem bij de fietsenmaker. Ik zal je wel betalen.”
En dan krig zien knie zalve en zien gezichte ne schoonmaakbeurte. Dan strompelt ze samen naor de kneuzenauto. Met völle geworstel komt ze an ’t zitten. Starten en wegwezen. Stel dat de rotzakken langs komt en ‘m zeet zitten. Hee, Wim, in zonnen kneuzenauto.
Als mevrouw ‘m bi’j zien moder afzet, zegt ze warempel: ”Ik kom morgen even langs. Die snelle knalpot van jou….  die krijgt de fietsenmaker wel weer aan de praat. Wij tweeën houden samen een collecte bij ooms en tantes en opa en oma… Sjuus Wim!”
Later, van den schrik bekommen, vertelt hee an moder zien hele verhaal en dan vrög zee: “Wat is oewen besten kammeraod? Dén vriend, dén krantenjongen? Of dee leve schooljuf of dee mevrouw…Dinges in den kneuzenauto?”
Wim, nog onder de indruk van alles: “Och jao, jao, ik denke…die mevrouw… jao hoe heet ze ook weer? Gek hè, ik weet niet eens euren naam. Maor ze wil langs kommen en mien helpen betalen um den brommer weer an de gange te kriegen.”
De bloodneuze is aover en deur de goeie zalve dut zien geschaafde knie neet maer zo zaer.

Henk Graaskamp