Derk Jan ten Hoopen

Ballon

Een peerd waormet ik praoten konne
en doezend knikkers in ne pot,
ne toverstok, ne lochballonne,
waormet ik vlegen kon naor God.

Het is nog maor zo kot geleden.
Soms lik ’t of ’t nog beginnen mot.
Het laeven is veurbiej egleden
en mienen lochballon is vot.

Gelukkig da’k op mienen zolder
mien aole spöllegrei weer von
en haeneg, want ik word wat older,
blaos ik weer loch in den ballon.

Derk Jan ten Hoopen

Een stil gedicht

Ik had een stil gedicht eschreven.
Het was een ongeboren kind
van woorde dee gedachten bleven,
nog neet deur ‘t weerldse lech verblind.

Ik zag ho vlinders, an edreven
deur d’eerste warme veurjaorswind,
hoog’ in de loch gedichten schreven,
waorvan iej nooit de woorde vindt.

Ik had een stil gedicht eschreven,
umdat ik neet de woorde vond.
‘k Heb ’t an de vlinders met egeven,
naor ’t land waor de gedachten wont.