Gery Groot Zwaaftink

‘t Letste blaadje in de herfst

‘t Letste blaadje hield zich vast.
‘t Zag op tegen de zwaore last
en ‘t nie-je laeven in die diepte.
‘t Wilde zich geerne nog wat verwarmen
an moders lange armen
en zich koesteren in eur liefde.
 
Zee was bange, jao bange veur ‘t laeven daor beneden.
Ach, wie kon eur daor bescherming geven,
tegen weer en wind en bange dagen?
En hoe eur breurs en zusters ook riepen:
“Kom, kom toch!” Nee, zee bleef lever hier van ‘t uutzicht genieten
en nam zich veur nooit maer te klagen.
 
En hoe moders ook schudde en rekte
rammelde, stampte en strekte,
zee zoog zich vaste uut alle machte.
Jao, zelfs de zwaorste aller stormen
kon eur niet lus van moders tornen.
En bracht eur niet tut een andere gedachte.
 
Kiek, de angst was groter dan ‘t nieje laeven,
Det zie zichzelf en ander’n kon geven.
En ‘t was pas in ‘t veurjaor det zie te meu was um nog te strijden.
Toen liet zie zich lus en dwarrelde naor beneden.
Eindelijk met eur lot tevreden.
En gaf zie zich met an de stroom der getijden.

En terwijl baoven eur niej laeven greuide,
um eur hen weer struken bloeide,
en nieje breurs en zusters an moders armen ontsproten,
loste zie op in duzend delen
en kon dit eur niet langer meer schelen
Want zie had de cirkel gesloten.
 
En uut eur ging een niej laeven weer open.

Gery Groot Zwaaftink

dec. 1999