Joop Hekkelman
Appeltaarte
Langzaaman krummel ik weer wat rond nao ‘n gecompliceerde beenbreuk. Met ‘t linker been van lies töt enkel in ’t gips en met twee stökke onder an nen arm bewaeg ik mie in ’t tempo van ’n slakke deur ‘t huus. De dagen hadden mie lange eduurd, ik was bliej da-k waer zo wied wazze. De vrouwe is daags van huus en ‘t enige gezelschap is mien trouwen hond Tobi. Den lig een groot deel van nen dag naost mie lui te waen. A-k wat tegen ‘m praote antwoordt e met ‘n gespitst oor of een opgetrokken ooglid. Soms is der ’n depen zucht. Dan wee-k metene ho late ’t is. Dan bu-j uut epraot. Veur ‘m is de lol der dus ok al of. Ik hale mie in de kop dat e vreselijk teleur esteld in mi’j is. ‘t Donderjagen deur de bossen, täkke uut ’t water halen, aover modderpaaje achter de fietse an, en zwart van de modder thuuskommen, ’t is allemaole veurbie. Veur ‘m is ’t laeven saai eworden.
De deurbelle geet. Ik strompel op de veurdeure an. Een collectante rammelt met eur busse veur ’t goeie doel. Terugge naor ’t kabinet um een paar centen uut de portemonnee te halen. De hond krig anspraoke. De kamerdeure steet eets lös, ‘k zee dat e kwispelt. A-k minuten later, bezweet van alle inspanning, waer bie de deure bun praote wi’j nog effen aover ‘t weer en andere alledaagse zaken. De geldzamelaar mot wieter. Ik legge mie te rösten. Maor ‘t veult wat vremd. Ik misse wat. De hond!
“Tobi, Tobi!”, roop ik op driftigen toon. Gin reactie. Is e mie der toch tussen uut eknepen. Wat mo-k no in miene tostand. Naor buten gaon zuken geet neet lukken. Der zit neet anders op dan haopen dat e zich zometene zelf bie de deure meldt.
Een half uurken later geet opni’j de deurbelle. Buurvrouwe Rikie meldt zich, met onzen hond. Lachend vertelt zee dat Tobi van euren appeltaarte hef esnoept.
Den taarte had zee ebakken veur de visite dee-t ze den anderen dag verwacht en ston buten op ’n tööfeltjen of te koelen. No hef onzen hond ’t hele baksel op evretten. Rieki lacht der umme en vindt ’n schadevergoeding neet neudig. Zee zal den aovend ‘n poging doon veur ’n ni’jen. Dee kans krig ze neet want an ’t ende van de meddag bakt mien vrouw eur der ene. De ondeugde van onzen hond is rech ezet en wiej denkt da-w der zo wel met klaor bunt.
Den anderen margen a-k waer allene bun met Tobi, löp e wat hen en waer te draeikonten. Zo te ziene veult e zich neet op zien gemak. Opens kromt e de rugge um de taarte van de buurvrouw der an de achterkante in enen kaer waer uut te warken. ’t Lek wal van een varken! En of dat nog niet genog is, met zien langbehaorde peute smokst e ok nog wat hen en waer deur den pröt.
Met één van mien stökke mep ik ‘m aover de rugge en prebeer ‘m te griepen eer-t e mie ‘t hele huus onder de drabse löp. Zo good en kwaod at ‘t geet gao-k an de schoonmaak.
De poten van de hond ‘t aerste. Arg hard scheet ik in mienen strammen tostand neet op met de boenerieje en de hond wordt ni’jsgierig. Den draeit, vraogend um andacht, rond in mien wark. ‘k Worde hellig, leune op mien stökke en hale dan mien goeie been an um een flinken schöp uut te delen. Mis! De hond kröp vot, mien pantoffel vlög deur de loch, de lampe raakt lös van ’t plafond en lig an duzend stukken op de grond. Languut lig ik op de vloere en zee dat ’t hundjen in ’n hook van de kamer, op ‘n veiligen ofstand, belangstellend tokik. De kop wat scheef, de eurkes half aoverende, één ooglid half dichte. Ie zollen ‘m wat! Toch besluut ik te knipogen. Kwispelend kump e op mie an. Wiej bunt weer an de praot.