Ferry Broshuis

’n Raar Leids plein

De deerntjes hebt allebeide ne ni’jen studeerkamer, beste leu. Moar ie könt d’r ook wal in zitten zonder te studeren zeiden ze! “Ie mot ‘s kommen kieken vader, want ’t is mooi.”
No bun ik neet zo gek op dat soort kamers. Meestal ne hoop pröttel, ne hoop van dee vage typen en aoveral van dee breefkes op muren en kasten. Zo van: Niels 3 x bellen, Johny helemaols neet bellen en zo. Dat leek mien niks.
Moor moder was al naor de deerntjes hen en ik zol op zondag gaon. Ikke zondagmorgen naor ´t westen. Toe dacht ik in ene kere: waor studeert dee deerntjes ook al weer? At ze dat al doot!
Ze hebt ´t altied aover ´t Leidse plein, dus dan zal dat wal in Leiden waen. No was ik nog nooit in Leiden ewest en ik wist ook neet precies waor ´t lag. Maor nao dree keer vraogen buj ne benzinepompe kwam ik d´r achter en in Leiden.
Dat zut d´r daor nog knap mooi oet. Ik was bli´j dat ik mienen auto moar zo vri’j kon parkeren en oet gemeudelijkheid stak in ‘n sigaartjen op. Ik denke: zee, zonne Achterhooksen boer hef ´t toch maor good in orde. Lup daor op ne zondagmorgen in Leiden, geet mooi naor de deerntjes en moder zal de koffie ook al wal klaor hebben. Ik heb zelden zonne gemeudelijken zondagmorgen ehad.
Ik zag dreks al ne hoop van dee studentenflats en de gordienen - veur zowied ie van gordienen könt praoten - zaten allemaole nog dichte. Ik denke hier zal ‘t wal waen. D’r hing buj de trappe ‘n deerntjen rond en ik dachte dee is ook vaste de weg kwiet.
Ik zegge beste deerne, ’t Leidse plein waor mag dat hier waezen?
“ `t Leidse plein is in Amsterdam”, zei ze. ”Wat doe je dan hier opa?” Ik werd iets mieterig. Hol oe d’r  boeten snotaap zei ik. Ie mag dan wal verstand hebben van aardrijkskunde, maor van fatsoen neet.
Ze leep gewoon weg. Daor stond ik met mien goeie gedrag.
Ikke naor ne telefooncel. Met heel völle meuite kreeg ik ’t nummer van de deerntjes. ’t Jongste deerntjen kwam an de telefoon.
Ik stao in Leiden, zei ik. ´t Leidse plein was ‘t toch of neet dan? ’t Werd effen stille an de andere kante.
Toe heuren ik ’t jongste deerntjen zeggen: “Vader steet in Leiden!”
Gegier en gelach an de andere kante. En ne hoop gepraot. Wat is d’r reep ik.
“ Ie hebt ’t toch nog wieter ebracht dan wi’j  dachten”,  heuren ik ze toen zeggen. “Ie hebt in ieder geval ’t westen al evonden!”
Toen ik buj mienen auto kwam had ik ook nog ne bekeuring.

Ferry Broshuis

Oet de bundel: “De deerntjes”