Esther Kämink

Holtdoeve

Daor is e weer, de domme doeve
Ik zee ‘m met zien dikke konte
Koezig ovver ’t gres hen schoeven

Wiggel waggel, schriggel schraggel

Heel gemeudlijk, alle tied,
Betjen pikken, zöödjes zeuken,
Nipken uut d’n waterbak,
Um dan zien dikke doevenkonte
Te plaatsen op ne te dunnen tak.

Koezig kik e veur zich uut,
Poetst zich no en dan de veern
Schienbaor zonder zich drok te maken
Ovver katten, buizerds,
Jagers met geweren,
Restaurants met holtdoeve op ’t menu
En andere vervaelende, tokomstige zaken.

Alles wat e dut en dech
Alles wat e zut en markt,
Zien ganse korte doevenlaeven
Is töt ’t hier en no beparkt,
Zonder besef van vrogger of later,
Van laeven en dood, angst en schrik,
Zonder besef van heimwee en twiefel,
Van de snelheid waormet de tied verstrik.

De holtdoeve höldt mien in zien ban
En af en to, zo no en dan
Wol ‘k dat ik as zonne dikke doeve
Onbenullig deur ’t laeven kon schoeven.

Esther Kämink

’t Lot

Twee menuten naodat e met zien zojuust ekochte krante op ’t benksken in ’t park was eploft, bekrop Adrian Smits ’t geveul dat iemand ‘m in de gaten heel. Twee meter wieterop ston een jungesken, dat ‘m enigszins verlaegen ankek. ’t Kind was een jaor of twaalf en leep in klere waor-t ne voggelverschrikker zich nog veur zol schamen.
“Heb ik iets van ow an, freggen aap?” bet Smits ‘m to.
De straotjongen kreg ne kleure en zei ton zachtjes: “Nae, sorry meneer, ik…ik wol neet…ik zag dat i’j ne krante hebt en…en…”
Zenuwachtig graaien e in de tesse van ziene versletten bokse en toveren een verfommeld papierken teveurschien. Smits loeren ’t kind met ne blik zo kold as ies an.
“En wat?” sneren e.
De jongen sloog ziene ogen neer en stotteren: “Ik…ik heb een lot en…en de trekking zol vandage in de krante staon.”
Smits’ gezichte betrok in minder dan ne seconde. Hee vlog op en met ne onverwachten bewaeging grep e ’t jungesken hardhandig in ’t nekvel.
“En ho kom i’j an dat lot, lummel? Estollen, zeker!” reep e uut en schudden zien kleine slachtoffer stevvig deur mekare.
“Au , au, nae, echt neet, meneer! Ik…ik heb ’t neet estollen, ik heb ’t ekocht van mien spaorgeld, eerlijk waor!”
Hee kek Smits met ziene grote broene ogen angstig an. Nukkig leet Smits los en de jongen vervolgen zenuwachtig:”De…de verkoper zei, dat d’r grote prieze te winnen bunt en…en ik heb ’t lot op ne vri’jdag ekocht. Vri’jdag is altied mien geluksdag.”
Een schor, spottend lachjen ontsnappen Smits’ dunne lippen.
“Zozo”, zei e spottend, “is dat zo.”
Hee ging weer op ’t benksken zitten en zag ho-t ’t kind gespannen naor ziene krante gluren, asof ’t wal de Heilige Graal betrof. Met een vals lachjen reiken e ‘m de krante an.
“Kiek dan maor ‘ns of i’j een winnend lot hebt.”
De jongen was no zichtbaor in verlaegenheid ebracht.
“Laot mien raoden”, vervolgen Smits sarcastisch,”i’j könt neet laezen.”
Ne vuurroden blos trok ovver ’t jongensgezichte.
“Ik…nae, meneer.”
Smits zöchtten geargerd.
“Hier dat lot”, commanderen e ton, “ik kiek wal veur ow.”
Hee bekek ’t papierken efkes kritisch. ’t Was een echt lot, dat was dudelijk. Op de achterkante ston, dat de winnende nummers zollen worden epubliceerd in de kranten van 21 februari 1912. Jao, dat was vandage. Onwillig sloog Smits ziene krante los.
“Hier he-k ’t al”, brommen e.
Hee kek efkes naor ’t nummer op ’t lot, en leet ziene ogen ton ovver de nummers in de krante gaon…Smits had ’t geveul dat e ne klap in ’t gezichte kreg en zien blik schot jachterig hen en weer tussen ’t lot en de krante. De jongen sprong bi’jnao uut mekare van ongeduld.
“En, meneer?” drong e an, maor ’t enige dat tot Smits deurdrong, was dat ’t viefcijferige getal op ’t lot volmaakt ovvereenkwam met ’t getal van de ‘geheel verzorgden luxueuzen bootreis voor twee personen’.
“Meneer?!”
No pas schrok e op uut ziene verbijstering en hee kek ’t zenuwachtige kind recht in de ogen.
“Nae, niks ewonnen, kaerltjen. Jammer dan.”
De jongen was zichtbaor teleur esteld.
“Echt neet? We-j dat heel….”
Maor no sprong Smits woest op en hee snauwen:”No is ’t genog ewest, freggen aap! Maak a-j wegkomt of anders…!”
De jongen kos angstig ’t hazenpad, en Adrian Smits klemmen ’t lot krampachtig tussen ziene vingers. Ton leep e met ne grijns van oor tot oor de stad in um zien pries in ontvangst te gaon nemmen.

“Oh, ik vind ’t zo spannend allemaole!” reep Ellie Smits op woensdagochtend 10 april 1912 opgewonden uut.
De reis naor Southampton was al ne hele belaeving ewest, maor vandage zol ’t avontuur pas echt beginnen. Adrian Smits kek zien echtgenote met een trots en zelfingenommen lachjen an.
Ik heb toch mooi eboft met dat lot, dacht e zelfvoldaon.
“Kiek ‘ns Adrian, daor is ’t schip! Wat ne joekel!” reep Ellie uut, en giechelen ton: “En mo-j kieken wat ne rare name ons schip hef: Ti…tannik.”
Adrian Smits rollen efkes met de ogen.
“Titanic” verbaeteren e heur, en dacht daornao weer tevraeden: Wat heb ik toch eboft met dat lot!