Hans Keuper

Dag moder

Eengaals weer verwunder ik mi’j aover dee onmundige zwaorte van ’t lood in miene schone, waormet a-k naor eur heer gao. Ik komme der jo völs te weinig, dat wet ik as gin ander. En ’t laeven geet manges maor deur, de tied steet neet stille en zee löt mi’j neet los!
A-k der dan ewest bunne, wil ik glieks de ankommende waeke weer, maor al een paar dage later begunt zich ’t lood opni’j af te zetten.
Zee lacht at zee mi’j zut. Zee is opgeruumd en vrendelijk. Ze wet al lange neet meer ho of ’t heurt, maor de tut op ’t bot in esletten regels van zich benemmen doot zelfstandig eur wark. Zee gröölt tegen elk ni’j gezichte en elk gezichte is altied weer ni’j. Zee lacht ok tegen de foto van de könneginne en tegen dee laevensgrote babypoppe op eure sluppe. Zee brech dat kind tut röste, heya, heya. Op dee sluppe zat ik vrogger at ’t grommelen an de locht.
Met eur praoten kan neet meer, maor zee zunk manges hele stukke van een old zondagschoolleedjen met, de stemme hoge, vastberaoden, eigenwies, ha-k haost ezegd.
Ok olde sprökskes doot ’t watkeers nog: “Alles wat van Dinxper kump…” Zee kik afkeurend en mompelt dan: “Zup zich zat.” Dat vundt zee maor niks. Moder kump van Brêenbrook.
Met horten hef ze gin röste. Dan mot de hande taofelkleedjes lieke strieken, dan lig ’t servet eengaals maor verkierd. Mienen hand leg ik der naost, zee pakt um en kik mi’j an. Zee lacht. Ik bunne der weer, opni’j.
A-k eur in den rolstool deur “Den Es” hen riede, velt zee nao den langen gang in slaop. Eur gezichte is now helemaole ontspannen. ’t Is ’t gezichte van mien mo, waor a-k haost elk lientjen, elk gliefken van kenne. Zol zee mi’j ok nog kennen? Ik vraoge ’t mi’j af en wil ’t zo geerne, ok al wet ik best, dat dat der neet to dut. Eur laeven spölt zich af tussen net precies en zo dalijk en dee momenten komt eengaals korter an mekare. Allene ’t ‘now’ blif aover, zonder herinnering en zonder verwachting. En at ok dat ‘now’ zol verdwienen, zo a-k dat bi’j zovölle heel olde leu zagge, zol dan den zombie nog mien moder waezen?
Ik krege de helfte van eur genen, zee bouwden een stevig fundament veur mien bestaon. Afscheid nam ik al zo vake en slagmaols kwam zee weerumme as moder. Neet bloos dat vel, dee broene ogen, dee o zo eigen hande, neet allenig den bi’jnao löögen dop bunt toch mien moder? De herinnerings boest mi’j deur ’t lief, doot mi’j jonkeren as een klein hundjen op ’t gladde ies. ’t Lik der manges wel op da-k ’t daor met doon motte. Respect wördt an de zied eschaoven deur vertedering, de leefde wördt verzoord deur wanhoppe.’t Geveul van plicht blif manges. An ’t leste is zee toch mien moder, ho dan ok.
Ik kriege eur veurzichtig an de scholder en schudde zachtjes. Ze schruk een betjen en wat nösterig, een paar lientjes op den steern, wördt zee wakker. Zee höldt eure ogen stief to. Misschien wil zee ’t ‘now’ veur eur eiges hollen… Dan brök de zonne deur.
“Moin, moder”, zeg ik en duke eur. Zee gröölt efkes en dan trök der een schoer baoven de wenkbrauwen en höldt zee mi’j af.
“Wat is ’t? Mo-k soms naor de kapper?”
Zee knikt met alle haevigheid wee-t in eur is. Euren jong mot der netjes uut zeen, der mag gin praot van kommen.