Hendrik Odink

De smid biej de Wolter

Ne smitterieje biej de Wolter steet,
Op ne timp, waor de weg op Vraene angeet.
Daor zwaejt ne smid met alle mach
Den zwaoren hamer, um middernach:
De vonken stoeft, ‘t veur dat vlamt,
De grond dee dreunt, den schossteen dampt.
 
Maor op ‘n maal, daor zunk ziene hand;
Hee glup duur de glaze nao alle kant’,
Hee lostert en loert aover leuke en wal;
Op ‘n Donderbulten klunk grouwlek geknal.
‘t Is ‘m of daor de duvel rejeert,
Dan ‘n ronneken, draven as van ‘n peerd.

‘t Näödert zik; ‘t geet de Swilsker veurbiej,
Daor is veur in de hilde, geleuf maor vriej,
‘t Geiselt langs Hemsink en Dieke-boer,
‘t Löcht en dondert as biej ‘n schoer;
Heur, woo de nachtwind kan broesen!
Maor daor baoven-oet klunk peerde-snoeven.
 
“Huu!” – ‘t is um te griwwelen! – van ’n peerd
Sprunk ne ruter met ’n schitt’rend zweerd.
Zien gezichte is bleek, maor de ogen gleujen,
De witte blomen op zienen helm nog bleujen,
De böste is wit, maar rood de hand:
Daor klunk ‘t al oet zienen mond strabant:
 
“Smid! – wat zuum iej? Kom häösteg hier,
Nem hamer en tange, beslao mien dier;
Den schimmel is ‘t ene iezer kwiet,
En ik mot nog rien, wied, heel wied”.
De smid groeselt aover heel de hoed,
Maor zeg: “Noh dan, allo vuuroet”.

Met ne zwonk de smid den hamer dwunk,
‘t Iezer gleujt, het anbeeld zunk;
Depe in ‘n nach wodt ‘t peerd beslagen,
De ruter ridt weg in grouwlek jagen;
De oelen, dee roopt; de raven reert,
As hee op Eibarge an galepeert.

‘t Kolde zweet de smid op ‘t vuurheuf steet.
Noo eers dech e an ziene Buppe, dee zovölle weet:
Woo mennegmaols hadde verhaald,
Dat ne keizer oet ne andere waald,
Hier zien peerd zol laoten beslaon
En dan – lesten stried – dan was ’t edaon’.

Jao wisse; hee hooft neet meer te vragen,
De hanen dee kreejt, ‘t begint te dagen.
Aover Eibarge hen heurt hee ‘n gedonder,
En jao, ‘t is noo vuur ‘m gin wonder,
As de zunne alles met glans umhult,
Hee zut ne Volk’renslag op den Körmelinksbult.

Hendrik Odink