Jannie Konings-Nijweide

Het laeven

Olde oma zit allaene teggen ’t hoes op de bank
Eur laeven is al meer dan neggentig jaor lank.
Stille zitten was ze nooit gewoon,
maor eur lichaam kan gin wark meer doon.

Ze is op, hef alles ehad.
Met muite deut ze nog een paar trad.
Het heuren en zeen wordt slech.
Met eure gedachten is ze vake wied weg.

Een achterkleinkind kump spöllend dichterbi’j.
Eur gezichte klaort op. Ze lacht bli’j.
Ne olde bövvende hand wordt naor het keerlken oet estokkene.
Een klein hendeken legt er zich in, maor wordt schielijk terug etrokkene.

Eur lichaam zakt hierdeur scheef.
Zacht mompelt ze: “Is oma nog leef?”
Het jungesken gasket weg zo hard hee kan.
En oma dech der al neet meer an.

Ze zit daor wezzenloos met sprieterige heur wit en dunne
in de late koesterende middagzunne.
Oet eblust is eure laevenskracht
en ze wacht en wacht….

Naobers

Veur mekare klaor staon
in bli’jschop en verdreet,
met boerenwark mekare helpen,
betalen hoven neet.

Ne naoberschop, ne hechte gemeenschop
in vrogger tied.
Jommer genog buw we dee
in völle streken kwiet.

De leu raost en loopt no
langs mekare hen,
kon het gemeenschopslaeven nog maor
as vrogger waen.

Jannie Konings-Nijweide

Oet: ‘Naoberschop ovver de grenze’, catalogus bij de gelijknamige tentoonstelling (2003)