Wim Kemink

As de dage lengt

As ‘t laeven weer opni’j begint
dat an kump drieven op de wind
den geeteling zich al löt heuren
heel den natuur zich geet verreuren
den lesten snee hendig versmelt;
dan wordt an oons opni’j verteld
wat der steet te gebeuren.

Daor is ne röppe in de loch
van ieverigen vogelvloch
wat doodse kelte hef ebrach
in sprakelozen winternach,
daoran wordt, as de dage lengt
dee laevensdrang en kleure brengt,
duur nummes meer edach.

Wat dan weer ni’j s wordt an emaakt
en oons in ‘t deepste waezen raakt
as weid’ en veld wordt op edreugd
met al zo ‘t oons van oldsheer heugt.
In ‘t greunen van het zore grös
brök onbedwingbaor laeven lös
wat wi’j belaeven meugt!

En dan geet alles weer vedan.
Want den natuur trök ‘t zich neet an
ho wi’j aover de dinge denkt
met vraogen dee onröste brengt.
Eenmaol zö-w ‘t neet meer ondergaon
maor in een ander laeven staon,
waor dan de dage lengt!