Bertha Vaags-Krosenbrink

Dokter Drost

De wachtkamer van dokter Drost zat op dizzen aprilmorgen al waer srampvol. ’t Was monges altied vol, maor met dee extra zondagen mosten ze allemaole nog waer een recept ophalen.
I’j konnen jo neet wetten, a-j iets in hoes hebt is toch altied baeter. En dee zondagsdokters wisten jo van al ow kwalen niks af.
’t Was nog vrog in de morgen. Ze hadden nog gin zin an praoten. Een betken ovver ’t waer, dat ’t nog zo grienerig kold was en a-j lillijk oet mosten kieken, anders smaeren i’j van de fietse af, zo glad was ’t op sommige plaatsen.
“Mi’j duch”, zae der ene,”de verwarming mögt ze hier ok wal wat hoger zetten. ’t Is lange neet warm hier.”
“Dat zal d’r wal neet af können”, haekelen ’n ander. “Maor geleuf maor rustig, dat ze hier wat achterhen slaot. At hee een jaor of wat wieter is, hef den dokter de schöpe  wal op ’t dreuge. En wi’j könt ons hele laeven pokkelen op de fabriek. En wat deut hee derveur? Ow efkes bekloppen en vraogen wat d’r an mankaert. Dan kan ik ok wal dokter wezzen. Dan ’n breefken schrieven en i’j könt waer gaon. Volgende patiënt.”
“Jao”, zae waer een ander, “ne veearts, den hef d’r nog maer meuite met. Den mot zelf oet prakkezaeren wat d’r an faelt. Ken i’j dat verhaaltje ok van veearts Brouwer en dokter De Goei? Ze wazzen op ne aovend bi’j mekare. En ’n enen teggenovver den ander maor klagen, dat hee ’t slimste hadde. Zee kwammen d’r neet oet, temaer, umdat de flesse op taofle ho langer ho leuger worden. De andern morgen bellen veearts Brouwer den dokter op. Den kwam en Brouwer lag depe onder de daekens. “Wat maak i’j no, zae dokter de Goei, wat schelt d’r an? waor he-j piene?” “Boeh, zae de veearts, boeh” en maer neet. “Maor wat he-j dan emaakt, bu-j evolne?” Waer zae Brouwer: “Boeh, boeh.” De dokter dach depe nao, ’t schot ‘m waer te binnen van de veurige aovend, waor ’t gesprek ovver egaone was. Hee grölen een betken en zae dan: “’k Kan d’r niks an doon. ‘k Schrieve wal een breefken an ’t veefonds. I’j komt in ’t fonds.” I’jleu mot wetten, at ne ko neet waer baeter wordt, dan nump ’t veefonds de ko ovver, dan wordt hee slacht en de boer krig ’t geld waer van ’t fonds. De Goei had Brouwer mooi te pakken.”
Zo ging de tied vlot veurbi’j. Ondertussen was dokter Drost drok doonde um ziene spullen in orde te brengen in ziene spraekkamer. ’t Veel ‘m een betken zoer vanmorgen. Hee had waer dat drukkend geveul in zien heufd, waor hee vaker last van had. Hee wis at hee no te lange wark had, dan kreeg hee waer dee staekende piene. As dokter had hee al vermood, wat ’t wezzen kan. Maor nao ’t gesprek met de specialist, was hee d’r helemaol zeker van. No nog maor neet an denken, zo gewoon möggelijk doon, dizze paosdage wol hee in bli’jschop deurbrengen met vrouw en kind’re. Ze hadden zich d’r zo op verspitst. Hee was no vri’j, beide dagen. No niks laoten marken. Juust no mosten ze mooie herinnering daoran bewaren. Gewoon deurgaon. De patiënten vertrouwen ok op ‘m. Zo lange möggelijk gewoon doon. Hee leep naor de wachtkamer.
“Eerste patiënt!”
’t Was de olde vrouwe Kamphoes. ’t Mense was kort an de tachtig. Had nogal las van rimmetiek. Wieters was ze nog lange neet van gistern.
“Dokter, kö-j mi’j waer wat gevven? ‘k Bun zo stief in de butte. ‘k Kan ’t melkgerei jo haoste neet maer oetwasken.”
“Nao mi’j duch, vrouw Kamphoes, dat hooft i’j ok neet maer te done. D’r bunt genog jongern, dee dat wal könt. Nem i’j no de ruste d’r maor van. I’j mot neet zovölle in ’t water zitten, a-j rimmetiek hebt.”
“I’j könt good praoten dokter, maor hulpe kost geld en de boern hebt ’t no neet zo best. De darpers denkt daor altied zo gemakkelijk ovver.”

“’t Is wal good vrouw Kamphoes, ‘k zal ow wal een recept schrieven, maor do ’t kalm an. I’j laeft maor éne kaere en ’t geld ku-j neet metnemmen. Het beste d’r met.”
“Volgende patiënt!”
Dat was ne jongen kaerl. Zo te zene zag hee d’r good oet. Ne goeie kleure al was ’t een betken an de rooie kante. Hee had ’t slim in de rugge. Kon niks maer beuren op de fabriek. ’t Was niks as ellende De dokter zag ’t al wal. Good aeten en drinken, maor wieters meu, meu. Hee kennen dat soort. Een betken poeiers veurschrieven. At hee de poeiers gebroeken, kon hee rustig waer an ’t wark gaon. Hee genk zometene de zommer in, dan kon d’r nog ne hoop verbaeteren.
Behalve ikke, dacht de dokter. Holange nog? Deurgaon!
“Volgende patiënt!”
’t Was ne jonge vrouwe. Hee zag ’t metene. Ne gezonde zeekte. Ze had ’t flesken al bi’j zich. Ze kennen ’t al. ’t Was de tweede. Den bloeddruk en ’t flesken, alles was good.
“Prima vrouw Pasman. ’t Kan neet baeter. Wat mot ’t worden?”
“Alles is good dokter, at ’t maor gezond is. Mien man wol geerne ne jonge. Veur de boerderi’je zometene.”
“Zorgt d’r maor good veur, vrouw Pasman, neet te vulle zalt in ’t aeten. At ’t ne jonge wordt, laot ‘m dan maor studaeren veur dokter. Dee mot d’r ok wezzen op de wals. Goodgaon vrouw Pasman. Volgende patiënt!”
’t Was ne jonge daerne.
“Dokter, ‘k heb verkaering en no geleuf ik….. ‘k Bun al een peusken ovver tied.”
“Heb i’j al lange verkaering?”
“Jao, al veer jaor. Wi’j wacht allange op een hoes. Hier heb ik ’t flesken.”
“Morgen ku-j ’t bericht ophalen. Baeter ene d’r bi’j as a-j d’r ene vermoord.”
Zonder mi’j draejt de wald ok wal deur, dacht de dokter ton hee naor de wachtkamer leep, maor de vrouwe en de kind’re? Neet prakkezaeren!
“Volgende patiënt!”
Zo ging ’t een paar uur achter mekare deur. Den enen had dit en den andern dat. De meesten, dat had neet vulle op ’t lief. Jao, ene was d’r ok bi’j. Hetzelfde wat hee wal ’s veulen.
“’k Heb altied zo’n heufdpiene dokter. ’t Is net of daor iets drukt.”
“’n Betken kalmer an doon, Harbers. Owwe jongens kunt ow al good met helpen, he-k al eheurd. Zit d’r ok nog ne meubelmaker tussen?”
“Jao, ‘k geleuve ’t wal, dokter. Den oldsten prutket al heel wat in mekare.”
“Dan ku-j ’t jo rustig ovverlaoten. ’n Betken kalmer an en i’j hebt nog een good laeven. Good gaon, Harbers.”
Ziene dage bunt ok eteld, net as de miene. Maor hee zut ’t nog lange neet ankommen. ’n Half jaor hooft hee zich nog gin zorgen te maken. Maor wi’j mot allemaole nog wieter. Wat zit ik toch te massen. God hef van allemaole de dage eteld. Den enen wat langer dan d’n ander. Wat mek dat no oet op de eeuwigheid.
‘k Zal zo lange möggelijk mien plicht doon. Ze mögget ’t thoes neet marken. ‘k Mot nog zo vulle good maken an mien gezin. ‘k Zal zeen, da-k nao de Paosen alvaste ne assistent d’r bi’j kriege. Dan hoof ik neet maer dag en nacht klaor te staone en kan-k mi’j ok ’s met mien gezin bemeujen.
Endelijke had de dokter alle patiënten af ewarkt. Foj, wat was hee meu. No efkes naor de vrouwe hen koffiedrinken en dan mos hee bi’j de andere patiënten de visites nog afleggen.
“Vrouwe, he-j de koffie klaor? ‘k Heb daor echt zin an.”
“Jao, kom maor gauw. Foj vader, wat zee i’j d’r toch meu oet. Ha-j ’t zo drok vanmorgen?”
“Och jao, no veur de Feestdage, maor vanmiddag nog en dan he-k een paar dage vri’j. Kö-w fijn met mekare ’t Paosfeest vieren. ’t Feest van de Opstanding.”
Ik ben de Opstanding en het Leven. Wie in mij geloofd zal leven, al ware hij ook gestorven, gin het deur ‘m hen. Dat gold ok no nog, ok veur ‘m dee op den drumpel ston?
“Geet de koffie maor in moder, wi’j maakt d’r een paar mooie dage van.”
Wat zult de kind’re daor bli’j van wezzen, man, dat is al een paar jaor neet maer gebeurd.”
In gedachten: no neet an denken, dat ’t ok de laatste kaere is. Allene bli’j wezzen dat ’t nog kan. Dat God mi’j dizze kaere nog gevven wil.

Bertha Vaags-Krosenbrink

Oet: ‘De Moespot’ nr. 99, september 1978