Egon Reiche

Grenzgedanken

As Kind dacht ik: De Grenze is ne Lattentuun (Hekkwerk), so hooge, dat nümmes dröwwer hen kieken kann. Hier end Dütsland, dor begünnt Holland. Kin Mensse weet, wat up de günne Kant gebört.
Alleen wat flügg, dacht ik, geet dröwwer hen as wann dor niks was: Vöggel, Bejen, Harwstloof. Ik wuss noch neet, dat ’t Fleegers gaw.
Joore later dacht ik: Wat is dat för ne Grenze, wann Soldaoten se in ne Oogenblikk weggrüümt? Sünder to fraogen de Grenze up de Siede schuuwt, as en kapott Hekke.
Ik kunn ’t neet begriepen.
Vandage denk ik: Worto bünt Grenzen? Ümm Menssen uteneene to hollen as wilde Diere?
Dat kann ’t neet wessen. Et eenfake Volk brükt kine Grenzen. Grenzen wasst in ’n Kopp van Könninge, Fürsten, Graofen, Börgermeesters un..…… (Politiker?).
Wat is ör Könningsriek aone Grenze?

Naoberjunge

Ik kann mej noch good besinnen
up denn mietrigen, krülligen Drots.
Wann he bej ’t Spöllen verleesen dä,
dann hülen he Water un Rots.

He was een gäüsten Lööper
van alle, in unsen Hook.
Wann ’t rägen, sat hee in e Döre,
met en Botteram un en Book.

He hörn neet to de Braskers.
Mor stille kunn he neet staon.
Nao Schoole, Inkoopen, nao Kerke,
et möss alls in Drappen gaon.

As de Fleegers de Bomben smetten,
dor was he neet good to Foot.
Unner ‘n Peernboom lagg he, in ‘t Höfken.
As se üm funnen, was he all dood.

Se häbbt üm in Stille begrawen,
bej de Soldaoten, in ’t grote Feld.
He was neet ens dertejn Joore.
En Magister sagg: Er war ein Held!

Wann wej laters Weddloopen spöllen
un leppen und gäüer neet kunnen,
dann dacht so bej sik jedereene:
Läwen Heini noch, hadd he ewunnen.

Egon Reiche

Oet:’Naoberschop ovver de grenze’, catalogus bij de gelijknamige tentoonstelling (2003)