Reina Wolsink

Margraten.

Riegen witte kruze
slingert zich deur 't grös.
Ze kiekt mie an, ik laeze
en komm' der neet van lös.

Riegen witte kruze.
Hoo kump het da-k hier bunne?
Bord langs de weg: Margraten.
Vakantiedag met zunne.

Riegen witte kruze,
veur, achter en opzied,
met namen van soldaoten,
jongs uut ne and're tied.

Riegen witte kruze.
Gin mense dee wat zeg.
Stille is 't hier buten:
heur’n wat een ander dech.

Riegen witte kruze.
Ho is het toch begonnen?
Veur 't geld, geleuf, veur macht?
Zal 't ooit töt vrede kommen?

Riegen witte kruze.
De stene bunt zo dood.
Wanneer zö-w können zeggen:
't Was oorlog, 't is vrae, 't is good?

Riegen witte kruze.
'k Zee ze nog altied staon.
Hebbe wie der van eleerd?
Niks he-w der met edaon!

Reina Wolsink.

Kind.

Een kusje hier,
een knuffel daor.
Het kleine kind
bie miej op schoot
kent nóch het laeven,
noch de dood.

De jaoren gaot,
het kind wordt groot,
leert van het laeven,
kent de dood.
Een kusje hier,
een knuffel daor.
En ìk zit bie
het kìnd op schoot.

Reina Wolsink.